فکر نکن تنهایی

برایت با کلمات پیچک‌ها بافته‌ام. شب‌ها که چشم‌هایت را می‌بندی، وقتی وسط آن لحظه‌ی بی‌همتای خواب و بیداری هستی، وقتی میان جن‌ها تک‌ و‌ تنها می‌مانی، آن‌ها راببویی و به یاد بیاوری. برایت لباسی از حرف‌ها بافته‌ام تا با افتخار بپوشی و هیچ‌وقت سردت نشود. لباسی از مخمل ضخیم، با نخ‌هایی طلایی. اولین حرف اسمت را رویش دوختم؛ بی‌صدا و صمیمانه، بی آنکه کسی باخبر شود، درست مثل سوگندی که تنها خداوند آن را می‌شنود.